|
اِمامُ الرّئوف السلام علیک یا امام الرئوف
|
دلم چه قدر تنگ شده...برای گنبد طلا، سقاخونه ،صحن انقلاب و ایوون طلا ،حوضهای وسط صحن آزادی ،اصلا برای اون رواقهای روشن و تمیزی که به ضریح مطهر منتهی هستن...خادمای مهربونی با چوب پرای رنگی و بلندشون... برای لحظه ای که از دور چراغهای سبز بالای ضریح رو می بینم...یا از دور گنبد طلای با عظمتشو می بینم و میگم: السلام علیک یا علی بن موسی الرضا برای وقتی که اذن دخول رو می خونم و اشکم جاری میشه...وقتی بهم می گه خوش اومدی و با کمال میل من حقیر رو به حرمش راه میده.....این چه لذتیه تو حرمت امام رضا..؟چرا هیچ جا مثلش پیدا نمیشه...؟!چرا بوی بهشت رو از حرمت حس می کنم؟!واقعا چرا...؟ چرا وقتی یادم می افته،اینقدر متاثر می شم؟!چرا وقتی مامان ایوون طلا رو میبینه،گریه می کنه؟مگه چه حسی بهش دست میده...؟ وای خدای من...چه قدر سوال!!!کی می خواد به اینا جواب بده؟من فقط میدونم بی جواب نمیمونه...!اگه بخوام توی یه کلام بگم میگم حرم بهشته..حرم...مشهد بهشته! فقط خدا میدونه چه قدر دلم میخواد برم تو رواق داراحجه(زیر زمین)برم کنار امام رضا بشینم!زیر نور لوسترای سبز رنگی که به اون قسمت از رواق دارالحجه روحانیت خاصی بخشیده و میگن اونجا نزدیکترین مکان به محل دفن حضرته... دوست دارم صبحا توی دارالقرآن حرم بشینم و فقط قرآن بخونم... اما همه ی اینارو تا وقتی مشهدم یادم میره!ولی کافیه موعد برگشت فرا برسه!تا آخرین لحظه ای که می شه گنبد رو دید از چشم برنمی دارم و میگم:امام رضا زودتر قسمتم کن! خلاصه....دوری و دوستی که میگن همین حکایت منه و امام رضا... نظرات شما عزیزان: موضوعات مرتبط: برچسب‌ها: |
درباره وبلاگ  تقدیم به شاه خراسان...عالم آل محمد
لینک دوستان
|
| [ طراحی : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] |
تبادل
لینک هوشمند